Alleen, maar niet eenzaam

Soms is een steuntje nodig.

“Eenzaamheid staat voor een groot probleem, maar het zijn vaak kleine, heel gewone dingen die je samen kunt doen,” vertelt Anke Swanenberg. Zij is vrijwilliger bij Humanitas-maatjescontact.

Zij spreekt uit ervaring. Al twee jaar heeft ze contact met haar maatje.

Ze vertelt hoe het is gegaan: “Mijn maatje had destijds erg weinig contacten. Een buurvrouw viel dat op en gaf de tip te informeren bij Humanitas. Knap dat ze toen aan de bel heeft getrokken. Zo werden we maatjes. In het begin was het aftasten. Daarna hebben we elkaar steeds beter leren kennen. We gaan nu samen wandelen, nemen de hond mee, doen een boodschap en gaan vriendschappelijk met elkaar om.”

Hoe kom je ertoe dit werk te doen Anke? Anke: “Ik woon nu drie jaar in Wageningen en werk aan de Wageningen Universiteit. Ik heb best wel een sociaal netwerk. Voor mij is het belangrijk om ook buiten de werksfeer verschillende contacten te hebben. Je maakt tenslotte deel uit van de samenleving. Zo ben ik ook vrijwilliger bij de Stadsboerderij. Ik ben bij Humanitas gekomen na het lezen van een advertentie. Wat mij trof in de advertentie was dat het ging om een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Dat maakte me nieuwsgierig en zo hebben we contact gemaakt.”

Welke eigenschappen zijn belangrijk om voor iemand iets te betekenen? Dat is een moeilijke vraag. Anke gaat liever in op de betekenis van het maatjescontact. “Het open staan om iemand te leren kennen, is voor allebei echt belangrijk. Misschien heet het wel daarom ‘maatjescontact’. Natuurlijk weet je in het begin alleen met wie je gaat kennismaken. Daarna neem je de tijd om van elkaar te leren en te ontdekken wat prettig is om samen te doen.“

Laatste vraag. Waarom sta vooral jij op de foto? Anke antwoordt met een lach: ”Dat komt omdat er maar één op de foto wilde. ” Maar wat voor maatjescontact en waarschijnlijk voor ieder contact geldt: je onderhoudt het met z’n tweeën.

Ook vrijwilliger worden? Klik hier voor de vacature van Humanitas